Over mij

Mijn naam is Monique Brinks (1973). Ik ben moeder van vier kinderen en woon in Soest. Van huis uit ben ik historica en schrijfster van publicaties over de Tweede Wereldoorlog. Daarnaast werkte ik sinds 2014 aan een project in opdracht van het Herinneringscentrum Kamp Westerbork om in Bosnië en Herzegovina, op de voormalige compound van Dutchbat in Srebrenica, een museum in te richten. In februari 2017 is het museum met de titel ‘Srebrenica Genocide. The failure of the international community’ geopend. Als je meer wilt weten over het Srebrenica project, kun je hier de documentaire bekijken die hierover gemaakt is.

Om deze mentaal zware kost tegenwicht te kunnen bieden ben ik sinds 2009 begonnen met het volgen van meditatietrainingen en yoga. Dat gaf zoveel herkenning, plezier en rust, dat ik in 2010 gestart ben met de docentenopleiding Saswitha in Bilthoven. Deze yogaopleiding is de oudste in Nederland en is academisch, grondig en veeleisend. Daarnaast doe ik veel bijscholingscursussen en workshops en volg ik regelmatig lessen van collega’s voor de nodige ‘frisse wind’.

Het is een weg die je begint en die geen einde heeft. Ik geniet enorm van de reis en observeer wat ik onderweg tegenkom. Gaandeweg kreeg ik ook veel zin om yoga aan andere mensen door te geven. Vandaar Yogaterra, een kleinschalige yogaschool met lessen in hatha yoga volgens de Saswitha-traditie.

UPDATE: ik ga verhuizen naar Soest. Daarom worden de lessen in Annen worden overgenomen door Maria van Dam (06 42 800 880) en Erna Dijkman (06 24 692 230). De lessen op de dinsdag- en woensdagochtend en donderdagavond worden overgenomen door Joyce Benschop (06 18 633 472). Alle drie de dames zijn – net als ik – Saswitha geschoold.

Na de zomervakantie neemt Joyce ook de woensdagavondlessen van mij over. Vanaf september hoop ik in Soest les te gaan geven. Want het geven van yoga zit in mijn bloed, voedt me, geeft me energie en leert mij oneindig veel!

“ Les geven is les ontvangen”

 

Het Italiaanse woord “terra” in Yogaterra is niet zomaar gekozen. Ik heb vroeger een tijdlang in Italië gewoond, ga er regelmatig op vakantie en ik voel mij daar thuis. Ik spreek de taal en hou van de eenvoudige maar rijke keuken. Ik ben verliefd op de openhartigheid van de Italianen, hun lijfelijkheid en levendigheid en op de vanzelfsprekendheid waarmee kinderen in families aanwezig mogen zijn. De droge, rode aarde tenslotte is de plek waar ik hoop later met mijn vriend – als we oud en grijs zijn – onze groenten en wijn te verbouwen.